Dirk thienpont (1971)

Ik groeide op bij een alleenstaande moeder (van zes kinderen) met psychische problemen, een alcohol en medicatie verslaving en in dertien instellingen. Er was geen ruimte om echt kind te zijn. Het spelen werd vervangen door overleven. Het leren werd niet op school gedaan maar op straat, waar ik als klein ventje, al zwervend leerde van mijn ervaringen. Ik moest wel creatief zijn.

Door de gevolgen van mijn jeugdjaren, ADD en post traumatische stress belande ik zelf in een depressie en heb ik alle mogelijke verslavingen gekend.

Van overlevende zwerver naar spelende reiziger.

Om uit die gevangenis en slachtofferrol van mijn verleden te kruipen maakte ik een duidelijke keuze om mijn volle verantwoordelijkheid te nemen. Ik ben zowat iedere vorm van therapie, gedurende twintig jaar vol aangegaan.

Schilderen, tekenen, muziek spelen, creatieve en psycho therapie, opstellingen, lichaamswerk, trauma en regressie therapie, vele trainingen en het verblijf van 2,5 jaar in India hebben wel heel wat gedaan.  

India was een tijd lang mijn tweede thuis. Daar ontmoette ik twee bijzondere mensen. Ze nodigden mij uit om met hen een kunstzinnige speelse dialoog aan te gaan. Gedurende één maand sloten we onszelf op, hebben we daar met hart en ziel samen geschilderd op 15 werken tegelijk. We hebben gelachen en gehuild. We verkeerden in een staat van constante verwondering doordat we deelnemers waren van de versterkende dynamiek die ontstaat wanneer mensen samen binnen een veilig kader kleur bekennen.

Deze ervaring nam ik daarna mee op mijn tocht om met straatkinderen en kinderen van de dichtbevolkte sloppenwijken voor mijn project ‘A heART for India’ te schilderen. Hun werken werden uitgewisseld met kinderen die hier in het mooie Gent les volgden aan de Academie voor beeldende kunst, waar ik zelf experimentele schilderkunst volgde.

Bovenstaand verhaal heeft mij geleerd dat iedereen die kan en durft spelen ook kan schilderen.

In mijn atelier waar ik ook tentoonstellingen, workshops, creatieve therapie en vuurcirkels organiseer, deel ik graag mijn wereld en toon ik graag mijn werken. Ze nodigen uit om onze binnenwereld en de rijkdom van ons innerlijke kind te ontdekken.

Mijn werk,

Het vertrekpunt van elk schilderij is dat wat zich op dat moment aandient. Het zijn mijn dagboeken, mijn spiegels, ontdekkingsreizen. Telkens opnieuw worden de ruwe kantjes van het leven tijdens het schilderen afgevijld, de littekens worden eretekens, het zwart- witdenken krijgt kleur tot wanneer de bestemming bereikt is. Pas dan komt het schilderij mij iets vertellen waar ik nog geen doorleefde inzichten in had.

Spelen is nu mijn tweede natuur geworden, mijn kracht, mijn toeverlaat, mijn muze. en ik heb een onweerstaanbare drang om te creëren.

Na het spelen met verf komt het spelen met woorden om een titel aan het werk te geven. Soms voegt de titel iets toe aan het werk of is het bedoeld om de fantasie van de kijker te prikkelen. Een andere keer komt het voort uit de behoefte om een gevoel of zelfs een statement in de wereld te zetten. Alles kan, alles mag en is mogelijk in het hier en nu. Net zoals aardekleuren hemels kunnen worden.

Hieronder nog een inkijk in de ‘vier werelden’ waartoe mijn werken behoren:

1. Mijn cirkels/Mandala’s
De geschilderde cirkels vormen elk op zich een kijkspel om tot rust te komen. Door de studie van elke kleur, de positionering en hun onderlinge relatie ontstaat magie. Als je de tijd neemt om ze in je op te nemen, zie je beweging, letterlijk en figuurlijk. Op klein of groot formaat, de essentie blijft dezelfde.

2. Mijn abstracte, intuïtieve werken.

Mijn vrijheid is evenveel waard als jouw vrijheid.
Je kan en mag zien wat je wil, nodig hebt of op zoek naar bent.
Elk werk is in oorsprong een onbeschreven blad. Het vergt moed om de eerste penseelstreken te zetten, om te werken vanuit mijn gevoel in plaats van mijn denken. Wanneer mijn lichaam mijn intuïtie volgt, ontstaat vrijheid en levensvreugde. Elk schilderij bepaalt zelf wanneer het helemaal zichzelf is om de wereld in te gaan.

3. Mijn minimalistische werken.
Met zo weinig mogelijk beweging een sterk beeld krijgen. Vanuit één (soms ingehouden) adem en een gerichte aandacht. In deze werken breng ik ook steeds een focuspunt aan, een minimalistisch accent met een enorme impact op het volledige beeld.

4. Mijn gekraste zielen.
een serie werken ontstaan in 2006. Ik legde het proces van traumaverwerking vast op foto. Pas in 2011 gebruikte ik de foto’s als inspiratiebron om de transformatie van kwetsbaarheid naar kracht weer te geven.

en zo vind ik telkens mezelf, al spelend, al schilderend. Welkom in mijn (speel)wereld(en), welkom in mijn atelier.

Dirk thienpont.